خبرها

به گزارش ندای انقلاب، هجدهمین دوره بازیهای آسیایی که به میزبانی دو شهر جاکارتا و پالمبانگ برگزار شد، برای ورزش کشورمان با نتایج مطلوبی همراه نشد و در نهایت با تنزل در مدال‌آوری و جایگاه، نمایشی ضعیف به ثبت رسید. در این بین، برخی از نگاه ویژه به بخش بانوان در این اعزام می‌گفتند که یک بررسی ساده نشان می‌دهد برخلاف تبلیغات گسترده، این اتفاق با واقعیت میدانی همراه نبوده و به ثمر نرسیده است.

مدیریت کلان ورزش کشور در حوزه بانوان، اسیر تبلیغات و نمایش شده و نتوانسته اقدام قابل توجهی انجام دهد. به طور مثال، در این دوره برای اولین بار، پرچمدار کاروان اعزامی یک ورزشکار خانم بود که مشخص نیست چه اصراری برای چنین تصمیمی وجود داشت. از سویی، با احترام به خانم الهه احمدی که این نقش را برعهده داشت، ورزشکاری شاخص در تاریخچه ورزش بانوان نبوده و در حد متوسط به شمار می رود که عملکرد ضعیفی را نیز در این دوره به نمایش گذاشت. چرا وی باید برای این منظور انتخاب می شد؛ در حالیکه گزینه هایی به مراتب پرافتخارتر در ترکیب کاروان حضور داشتند. ریشه این تصمیم غیرکارشناسی و اصرار بر آن، نگاه تبلیغی و غیرورزشی به این حوزه است که در سال های اخیر شدت بیشتری نیز پیدا کرده است.

در سوی دیگر، افزایش تعداد ورزشکاران اعزامی در بخش بانوان نیز یک رکورد عجیب ثبت کرد؛ ولی این اعداد بزرگ در اعزام‌ بانوان چه دستاوردی برای ورزش کشور و کاروان ایران داشت به غیر از یک نمایش و حرکت تبلیغی صرف؟

آیا اعزام بیش از 100 بانوی ورزشکار به اندونزی منجر به موفقیت مدالی شده که پاسخ مبرهن است؛ کاهش یک مدال طلا در مقایسه با دوره قبل (ملاک ارزیابی در بازیهای آسیایی و المپیک، تعداد مدال طلا است). مروری بر کارنامه بانوان اعزامی نیز نتایج نامطلوبی را به ثبت رسانده که نشان می دهد این افزایش تعداد ورزشکاران اعزامی و هزینه هنگفت برای این موضوع، با واقعیت های داخلی همسویی نداشته است. با این هزینه و اعزام صورت گرفته، کسب بیشتر چند مدال نقره و برنز، اتفاقی معمولی به شمار می رود که تبلیغ در این باره، نوعی قلب واقعیت است.

ورزش بانوان ایران در هجدهمین دوره بازیهای آسیایی با نمره مردودی مواجه شد و نشان داد برخلاف تبلیغات گسترده و دولتی، نتوانسته به توسعه پایدار دست یابد. توسعه پایدار یعنی داشتن مربیان با دانش و توانمندی که این حوزه را متحول کنند که در این زمینه، می توان اذعان داشت اوضاع بحرانی است. این ضعف نیز منتهی به این می شود که ورزش بانوان همچنان در سطح کشور، گستردگی و توسعه همه جانبه نداشته و صرفا مدلی گلخانه ای را به نمایش بگذارد که این مدل نیز در اندونزی با نتایجی ناامیدکننده همراه بود.

اکنون که هیجانات خوابیده و فرصتی برای تامل و درنگ بر مبنای عقلانیت است، باید بررسی کرد چرا ورزش بانوان نتوانست به موفقیت برسد؟ چرا این حوزه حتی با مدل گلخانه ای نیز پسرفت داشته است؟ آیا صرف اعزام گسترده ورزشکاران که موجب اتلاف بیت المال نیز شده، یک موفقیت است یا نمایشی برای اهداف غیر ورزشی؟ و ... سوالاتی که جوابشان به یک نقطه مشخص می رسد؛ شکست مدل کنونی مدیریت ورزش بانوان که در دهه های اخیر نیز حاکم بوده است. بر متولیان ورزش است با یک تجدیدنظر جدی و فراگیر، شعار و تبلیغ را کنار گذاشته و ورزش بانوان به ریل اصلی حود در بخش های مختلف (قهرمانی، حرفه ای و همگانی) بازگردانند که ادامه روش فعلی، اتلاف سرمایه های انسانی و مالی را در پی دارد.

منبع : مشرق

انتهای پیام/